Afscheid van Siem Reap

Hoi allemaal,

Wonderen bestaan nog. In de vorige blog schreef ik over een meisje dat van ‘kikkerend kruipen’ naar echt kruipen was overgegaan. Op mijn voorlaatste dag bij Grace House liep ze ineens een stukje rechtop. Een beetje wankel, maar wel zelfstandig! Iedereen om haar heen viel even stil, en vervolgens werd ze luid en enthousiast aangemoedigd. Een heel bijzonder moment dat ik niet had willen missen.
De dag werd afgesloten met een gezellige borrel en een afscheidsetentje met de ‘staff’.

En toen was de laatste werkdag aangebroken. Ik had ’s morgens mijn rugzak al gepakt want ik moest uitchecken bij het hostel. En later op de dag leverde ik mijn Cambodjaanse simkaart en lease-fiets in en voelde ik me rijk toen ik de borg van vijftig dollar terugkreeg.
Bij iedere vrijwilliger die vertrekt wordt er zowel met de ochtend- als de middagleerlingen een grote cirkel van kinderen, leerkrachten en vrijwilligers gevormd. Dat ritueel heb ik drie maanden lang vele malen mogen meemaken. Maar dit keer was de cirkel voor mij en dat voelde toch anders. In de kring werd ik bedankt voor mijn werk bij Grace House en daarna mochten alle kinderen keihard 'Thank you teacher' roepen. De variant ‘Thank you physiotherapist’ behoorde duidelijk nog niet tot hun repertoire. Ik heb de hele school getrakteerd op bananen en die werden gretig in ontvangst genomen. Na de schoolbel heb ik afscheid genomen van de Westerse en Cambodjaanse staff. En ’s avonds was er de wekelijkse tapasavond, daar kon ik afscheid nemen van de vrijwilligers.

Een paar uur later ben ik in de nachtbus gestapt als start van drie weken vakantie, eerst in het zuiden van Cambodja en daarna in Thailand. Inmiddels bevind ik mij in het noorden van Thailand in het aangename gezelschap van mijn Noord-Hollandse vrienden Susan en Siemon. Ik heb een geweldige tijd in Siem Reap gehad en ik geniet nu ook heel erg van mijn vakantie. En over een week ben ik al weer terug op Nederlandse bodem. De tijd is voorbij gevlogen.

Liefs,
Corina