Culturele ervaringen in Cambodja

Hoi allemaal,

Vorige week was het weer eens tijd voor een nationale feestdag. Dat hebben Sarah en ik meteen aangegrepen om een weekend weg te gaan. We zijn met een ‘mini-van’ naar Kratie aan de rivier de Mekong gereisd. Tijdens de 7,5 uur durende rit werden er steeds passagiers opgepikt en afgezet. We zaten met z'n vieren op een driepersoonsbankje dat voor smalle Cambodjanen was ontworpen. Er werd regelmatig gestopt bij kraampjes langs de weg om eten te kopen, wat door het raam werd aangegeven en betaald. En een tijdje later werden de lege verpakkingen door hetzelfde raam weer naar buiten gegooid. De vrouw die naast ons zat had een dichtgeknoopte zak mee die af en toe bewoog. We hebben verschillende dieren geïmiteerd en toen we een vogel nadeden begon ze blij te knikken.

Aangekomen in Kratie hebben we de stad verkend. Dat was snel gedaan want het is super klein. Nog voor zonsondergang konden we van een lekker biertje te genieten.

De dag erna zijn we in de laadbak van een truck gestapt en naar een plek bij de Mekong gereden waar dolfijnen leven. Vanuit een kayak hebben we deze mooie dieren bewonderd. Er waren er veel te zien en te horen, ze kwamen soms op vijf meter van ons naar adem happen. Weer een leuke ervaring rijker. Na een duik in de rivier zijn we weer in de laadbak gesprongen en naar het hostel gereden.
's Middags zijn we met een pontje naar het kleine eiland 'Koh Trong' gevaren en hebben daar lekker rondgefietst. Het was er rustig en mooi.
's Avonds zijn we naar de nachtmarkt gegaan. Dat bleek eigenlijk meer een kermis te zijn. In Kratie zijn ze nog niet zo gewend aan toeristen en er werd de hele dag door 'hello' naar ons geroepen. Op de nachtmarkt waren we de enige niet-Cambodjanen. We hebben een tijdje naar super valse optredens van verschillende zangers en zangeressen gekeken en geluisterd. Toen we het echt niet meer uit konden houden zijn we gaan darten, niet op een bord maar op ballonnen. Een stoere man bleef zeggen dat we harder moesten gooien, maar ik kreeg geen enkele ballon kapot. De man ging het voordoen en toonde aan dat darten een krachtsport is. Hem lukte het wel en hij won een grote knuffelbeer die hij aan ons wilde geven. Dat aanbod hebben we beleefd afgeslagen.

Op onze laatste dag in Kratie hebben we een scooter gehuurd en zijn we langs de rivier gereden. Onderweg hebben we veel mooie natuur, dorpjes en pagodes gezien. Bij één van de pagodes kwam onze scooter vast in het zand te zitten. Sarah probeerde uit het zand te rijden en veroorzaakte daarbij een enorme stofwolk. Een behulpzame Cambodjaan kwam aangesprint en heeft Sarah met de scooter uit het zand geduwd. Ik vond het erg grappig en heb, net als de andere toeschouwers, vooral aan de zijlijn gelachen en foto’s gemaakt van dit tafereel.

Afgelopen week zijn Sarah en ik officieel gezegend. Met de Cambodjaanse 'headmaster' van Grace House zijn we naar een pagode in het dorp gegaan. De monnik die normaal gesproken de zegeningen doet is heel oud en was aan het slapen. Ze wilden hem uit respect niet wakker maken. Gelukkig was er nog een reserve-monnik beschikbaar om de klus te klaren. Hij bad voor ons dat we koningin zouden worden. Er werd wat water op ons gesprenkeld en we kregen elk een rood bandje van wol dat we bij elkaar om moesten doen, want een monnik mag geen vrouwen aanraken. Het bandje moeten we omhouden tot hij er vanzelf afvalt. Daarna moesten we op een trapje gaan zitten en werd er heel veel water over ons heen gegooid om ons te reinigen. We waren 100% doorweekt, maar gaan wel goed gereinigd en gezegend het nieuwe jaar in. En dat is ook wat waard.

Op woensdag ben ik bij een ‘honderd dagen ceremonie’ geweest. Een leerling van Grace House was honderd dagen geleden overleden. Zijn zus werkt in de 'special needs class' waarin ik ook werk. Honderd dagen na het overlijden wordt er een herdenkingsceremonie gehouden, de overledene is dan al begraven of gecremeerd. Er wordt veel gebeden en eten geofferd zodat de geest van de overledene goed voorbereid naar het Boeddhistische hiernamaals kan gaan. We begonnen met wat eten voor ons zelf. Vervolgens kreeg iedereen een bakje gestoomde rijst. Hierop lag een bananenblad om te voorkomen dat er per ongeluk op het voedsel zou worden gespuugd tijdens het praten. Het was niet de bedoeling dat we dit gingen opeten, de rijst was voor de monniken. Eerst hield iedereen zijn kom omhoog tijdens een gebed. Daarna gingen we langs de monniken, er zaten er wel tien op een rij. Voor hen stonden ronde bakken en in elke bak moesten we een lepel rijst doen. Aan het eind van de ceremonie werd er nog meer gebeden en eten geofferd door de familie. Het was heel bijzonder om dit mee te mogen maken.

Over twee weken ben ik al klaar met werken bij Grace House en begin ik aan mijn vakantie met Susan. De tijd vliegt hier voorbij.

Liefs,
Corina