Fysiotherapeut bij Grace House

Hoi allemaal,

Hoewel geen enkele dag hier hetzelfde is, toch op veler verzoek een beschrijving van een doorsnee dag als vrijwilliger bij Grace House Community Centre in Siem Reap (www.gracehousecambodia.org).

7.15 – OPSTAAN EN ONTBIJT
Mijn biologische klok werkt hier ijzersterk en maakt mij iedere dag om zeven uur wakker. Pas een kwartier later gaat mijn wekker en neem ik een douche. Dan loop ik naar beneden waar Danai, de receptionist van het Adan World Hostel, me altijd vriendelijk een fijne dag toewenst en ik wens haar hetzelfde toe. Dan stap ik op mijn fiets en cross ik in een minuut tussen de vele fietsers, scooters, tuktuks en auto’s naar het Victory Guesthouse. Het ontbijt bij Adan World was niet zo denderend en toen heeft ‘ConCERT’ geregeld dat we in Victory mochten ontbijten. Daar verblijven ook veel andere vrijwilligers van onze organisatie. Het ontbijt is gezellig en lekker. Doordeweeks eet ik fruit met yoghurt maar in het weekend geniet ik ook wel eens van een bananen-pannenkoek. Hierna fiets ik in vijftien minuten naar mijn werkplek in Grace House. Veel wegen in Siem Reap zijn geasfalteerd maar de route naar Grace House loopt over een hobbelige landweg.

9.00 – OCHTENDPROGRAMMA
Vanaf half negen komen de kinderen binnen gedruppeld. Sommigen komen later, maar dat lijkt in de cultuur geaccepteerd te zijn. ’s Ochtends komen er veertien kinderen in de ‘Special Needs Class’, maar dat kan per dag verschillen. Soms komt een kind een paar weken niet en dan verschijnt het plotseling weer. Om negen uur beginnen we met een minuut meditatie in de kring. Iedereen zit op de grond in kleermakerszit; je voetzolen aan anderen tonen is hier beledigend. Vervolgens wordt de dag doorgenomen met behulp van pictogrammen. Daarna kan de ochtend echt beginnen. Er wordt een les van tien minuten gegeven over bijvoorbeeld het alfabet, vormen of letters. Daarna is het half tien en dat betekent ‘snack time’. Alle kinderen krijgen iets als cake, chips, kroepoek of soep. In mijn ogen zou het best wat gezonder mogen. Zo bevat de soep met banaan, kokosmelk en bonen ook heel veel suiker, maar dat vindt men hier goed omdat het energie geeft. Na ‘snack time’ is er nog een uur tijd voor de rest van de les. De klas wordt dan in drie groepen verdeeld: de kinderen met een lager niveau van functioneren, een groepje met autistische kinderen en de kinderen met een hoger niveau van functioneren. Tijdens dit uur haal ik een van de kinderen uit de klas om te oefenen. Meestal is dit dezelfde jongen. Toen ik hier begon werd deze jongen in en uit zijn rolstoel getild. Hij kan niet lopen en praat niet. Wel kan hij kruipen via zijn billen. Thuis krijgt hij niet veel aandacht en leeft hij op een platvorm van 2x2 meter. Samen met ergotherapeut Diana leerde ik hem om op zijn knieën te gaan staan. Op deze wijze worden transfers naar de rolstoel makkelijker uitgevoerd en worden spierkracht en balans getraind. Na een paar weken oefenen kon hij met hulp van zijn handen op zijn knieën gaan staan. Dat was het moment waarop we konden gaan uitzoeken hoe de transfer van de grond naar de rolstoel het beste uitgevoerd kon worden. Na een tijdje vonden we de optimale manier waarbij hij zelf spierkracht moest gebruiken. Dit werd aan de ‘staff’ uitgelegd en we hebben samen geoefend. Nu wordt de transfer vaak goed uitgevoerd en dat voorkomt rugpijn bij de staff en verbetert de spierkracht van de jongen. Helaas wordt er thuis niets gedaan om zijn bewegend functioneren te verbeteren. Sarah, mijn collega-fysiotherapeut uit Zuid-Afrika, was al eens op huisbezoek geweest maar dat had niets opgeleverd.

Drie maanden geleden heb ik bij alle kinderen die fysiotherapie nodig hebben testen afgenomen. Op basis van de testen en observaties heb ik voor ieder kind persoonlijke doelen opgesteld. Die heb ik in een tabel gezet met daarbij activiteiten die men kan uitvoeren om ze te bereiken. In de klas hangen nu twee geplastificeerde tabellen, één in het Engels en één in het Khmer. Men kan nu snel zien welke oefeningen kunnen worden uitgevoerd, en uiteraard heb ik ze ook gedemonstreerd. Ik hoop dat er na mijn vertrek mee gewerkt zal worden en dat het mijn opvolger helpt om snel op gang te komen.

11.00 – LUNCHPAUZE
Over de arbeidsvoorwaarden hoor je mij niet klagen: anderhalf uur lunchpauze! We lunchen bij een restaurantje in het dorp, voornamelijk met het westerse deel van de staff en vrijwilligers. Daar eet ik curry voor een dollar. We zitten vaak met zijn tienen aan een lange tafel. Soms schuift er iemand van de Khmer-staff aan, dat is gezellig. Maar meestal eten zij in een ander restaurantje of thuis en gaan daarna rusten. Maar op maandag eten we wel met zijn allen in één van de klaslokalen. Dat is erg leuk. Ons vaste restaurant vindt dat niet erg want daar halen we de ‘take-away curry’.

13.00 - MIDDAGPROGRAMMA
Vanaf half een kunnen de kinderen weer binnen komen. Sommige kinderen in onze ‘Special Needs Class’ komen de hele dag, maar veel kinderen alleen een dagdeel. ’s Middags is de samenstelling van de groep dus anders. In de overige klassen van Grace House komen de kinderen slechts één dagdeel want in het andere deel gaan ze naar de staatsschool. We starten de middag weer met een korte meditatie in de kring. Vervolgens wordt de groep in tweeën gesplitst op basis van leeftijd. In mijn deel met de jongere kids zitten zes kinderen die allemaal fysiotherapie nodig hebben. In het andere deel zitten ongeveer acht kinderen waarvan er één fysiotherapie nodig heeft. Vóór de middag-‘snack time’ behandel ik één van de leerlingen en erna een andere.
Ik heb regelmatig met een meisje geoefend dat niet kan praten. Ze kan met hulp wel stapjes zetten, maar zelfstandig lopen lukt niet. Ze beweegt zich ‘kikkerend’ op haar billen voort. Na veel oefenen kan dit meisje nu kruipen met wat hulp bij haar benen. Soms gaat ze uit zichzelf in de kruiphouding staan en kruipt ze zelfstandig ergens naartoe. En ik word heel blij als ze soms ineens op haar knieën gaat staan. Ook de trap kruipt ze nu op; weliswaar met wat hulp, maar ze doet het wel. Dat is heel fijn om te zien. Om drie uur eindigen we de les in de kring.
Tijdens mijn laatste uur van de schooldag help ik bij een Engelse les voor 16- tot 22-jarigen. De meeste andere vrijwilligers werken bij Grace House als docent Engels of ze assisteren in de klas.

16.00 – EINDE WERKDAG
Om vier uur gaat de schoolbel en zit de werkdag er al weer op. Na het werk wandel ik vaak naar het centrum van Siem Reap, ga ik soms naar een Cambodjaanse aerobicsles, naar het internet-café om een blog te schrijven of lees ik een boek. Daarna ga ik me opfrissen in mijn hostel. Ik eet vaak rond zeven uur, meestal gezellig met wat andere vrijwilligers. Altijd in een restaurant want we hebben geen keuken. Na het eten ga ik soms nog even naar de nachtmarkt, heb ik whats-app contact met Nederland of lees ik een boek. Daarna val ik onder mijn ventilator in slaap.

TERUGBLIK
Het kostte me zeker drie weken om te wennen aan de manier van werken, de omgeving en de hitte. De communicatie met leerlingen en staff verliep stroef vanwege de taal. Gelukkig kon ik veel duidelijk maken met handen en voeten. De eerste maand had ik er niet veel vertrouwen in dat ik enige vooruitgang zou boeken. Sommige leerlingen waren erg moeilijk te motiveren. Ik probeerde ze uit hun ‘gemakkelijke’ bewegingspatroon te lokken door middel van een spel. Maar zodra het te moeilijk werd, vonden ze het spel niet meer leuk. Nu zie ik bij drie van de zeven fysiotherapie-leerlingen duidelijk vooruitgang in hun bewegen. Het instrueren van de staff verliep naar mijn gevoel ook erg traag. Als ik vroeg of ze iets begrepen zeiden ze allemaal ‘ja’, maar blijkbaar op de Cambodjaanse manier. Dat betekent: ‘eigenlijk snap ik niet wat je zegt’. Gelukkig zie ik nu, na veel herhaling, dat ook de staff begrijpt wat ik bedoel. En ze doen hun best om met de leerlingen te oefenen en de transfers goed uit te voeren.

Ik ben bij Grace House terecht gekomen via ‘Pure!’. Deze Nederlandse organisatie heeft gezocht naar een geschikt project en in de beginperiode werd er regelmatig gecheckt of alles goed met mij ging. Het project bij Grace House valt onder de lokale organisatie ‘ConCERT’ (Connecting Communities, Environment & Responsible Tourism). En ik moet zeggen dat ConCERT me hier prima heeft opgevangen; als er problemen waren met hostel of fiets werd er door hen snel naar een oplossing gezocht. Het was fijn om een organisatie bij de hand te hebben waar ik terecht zou kunnen als er iets niet goed zou gaan. Gelukkig is alles wel goed gegaan! Ik heb genoten van de tapasavonden bij restaurant Ivy’s, waar ConCERT iedere vrijdagavond een grote tafel reserveerde voor alle vrijwilligers. Mijn werk zit er bijna op, ik zal iedereen missen.

Liefs,
Corina